​

انواع ایمپلنت و تکنیک‌های استفاده از آنها:

1-ایمپلنت‌های اندواستیل (Endosteal):

 اندواستیل یکی از رایج ترین نوع ایمپلنت می‌باشد و اغلب برای عمل‌های دو مرحله‌ای استفاده می‌شود. آنها به شکل پیچ‌های کوچکی هستند و معمولا از تیتانیوم ساخته می‌شوند. این نوع ایمپلنت در داخل استخوان فک قرار می‌گیرد، سپس دندان‌های مصنوعی روی این ایمپلنت‌ها قرار داده میشوند.

2-ایمپلنت‌های ساب پریواستیل (Subperiosteal Implants):

این نوع ایمپلنت معمولا به جای اینکه مستقیما داخل استخوان قرار بگیرد روی استخوان فک و زیر لثه قرار می‌گیرد و مقداری از آن بیرون از بافت لثه باقی می‌ماند تا بتواند دندان را نگه دارد. به طور کلی این روش برای بیمارانی که استخوان فک سالم و مقاومی ندارند و نمی‌توانند یک پیوند استخوانی جدید را انجام دهند، مناسب است. ایمپلنت‌های ساب پریواستیل اغلب برای جراحی‌های یک مرحله‌ای استفاده می‌شوند. همچنین، از این روش برای کسانی که می‌خواهند یک دست دندان مصنوعی کامل داشته باشند بیشتر از روش‌های دیگر ایمپلنت استفاده می‌شود.

3- ایمپلنت یک مرحله ای

در ایمپلنت تک مرحله ای نیازی به جراحی دوم نیست بلکه بدون عمل کردن می توان تاج را روی آن قرار داد.

4-ایمپلنت دومرحله ای

این روش کار در دو مرحله انجام می شود به این صورت که ابتدا ایمپلنت داخل فک قرار گرفته و سپس لثه بخیه می شود تا فشار به ایمپلنت وارد نشود. زمانی که زخم بهبود پیدا کرد جراحی دوم به منظور قرار دادن تاج دندان انجام می شود.

​

سه نوع ایمپلنت بر اساس روش کاشت:

ایمپلنت برسازی درون کاشتی

در این نوع ایمپلنت از یک نوع قالب فلزی استفاده می‌شود که در زیر بافت لثه قرار می‌گیرد و به استخوان فک متصل می‌شود تا دندان بتواند روی آن قرار بگیرد. این روش بیشتر برای کسانی که مشکل حداقل ارتفاع استخوان فکی دارند و یا کسانی که نمی‌توانند از دندان‌های مصنوعی معمول استفاده کنند، به کار می‌رود.

ایمپلنت فرورونده

این روش معمول‌ترین نوع ایمپلنت است. این نوع کاشت به شکل پیچ در داخل استخوان فک قرار می‌گیرد و دارای طول و عرض متفاوتی هستند که با توجه به شرایط بیمار انتخاب می‌شود. روی هر کدام از این کاشت‌ها می‌توان یک یا چند دندان قرار داد.

ایمپلنت دارای چهارچوب راموس

این نوع ایمپلنت برای بیمارانی به کار می‌رود که دارای استخوان فکی ضعیف در فک پایین هستند و قابلیت انجام ایمپلنت ریشه‌ای را ندارند. ایمپلنت دارای چهارچوب راموس در انتها و گوشه عقب استخوان فک در دهان قرار می‌گیرد. پس از ترمیم بافت لثه، یک میله فلزی در اطراف بالای لثه مشاهده می‌شود که دندان‌های مصنوعی متناسب با آن ساخته شده و روی آن قرار می‌گیرند. این روش استخوان فک را تقویت و تثبیت کرده و از بروز شکستگی در آن جلوگیری می‌کند.

​

کاربردهای ایمپلنت دندان

هدف نهایی روش ایمپلنت این است که هم زیبایی و هم سلامت دهان و دندان را به دنبال داشته باشد بنابراین با توجه به آنچه گفته شد، ایمپلنت سه کاربرد اصلی دارد:

اولین کاربرد ایمپلنت دندان پر کردن جای خالی دندان هایی است که کشیده شده اند و یا دندان های میسینگ یا غایبی که نتوان با ارتودنسی جای خالی آنها را پر کرد.

در برخی از افراد فاصله ای بین دندان ها وجود دارد که این فاصله در حال زیاد شدن است. در صورتی که ارتودنتیست تشخیص دهد که امکان پر کردن این فاصله با ارتودنسی امکان پذیر نیست، می توان با کمک ایمپلنت این فاصله را پر کرد.

ممکن است که دندان شما فرم زیبای خود را از دست داده باشد در این حالت شکل دندان ها زیبایی خود را از دست می دهد به ویژه اگر این بدشکلی در دندان های جلو رخ داده باشد. در این صورت می توان با کمک ایمپلنت دندان، زیبایی را مجددا به دندان ها باز گرداند.

انواع ایمپلنت دندانی بر اساس شکل و متصل کننده‌ها:

ایمپلنت دندان را می توان براساس شکل سرشان و نحوه قرار گرفتن دندان به 3 دسته تقسیم نمود:

حالت اول این است که در سر ایمپلنت و به سمت داخل، متصل کننده 6 ضلعی وجود داشته و دندانپزشک یا ارتودنتیست باید دندان را داخل آن پیچ کند.

در حالت دوم نیز سر ایمپلنت 6 ضلعی است ولی به صورت خارجی بوده و در راس ایمپلنت دندان قرار گرفته است.

نوع دیگر ایمپلنت به نام ایمپلنت 8 ضلعی معروف است که داخل سر ایمپلنت دندان یک سوراخی وجود داشته و دندان درون آن پیچ می شود.

منبع:سایت دکتر علی سجودی

​