شرایط کاشت ایمپلنت بیماران دیابتی چگونه است؟
در حال حاضر دیابت یکی از بیماری های گسترده در جهان است که حدود ۹.۴ درصد از جمعیت جهان را درگیر خود کرده است. بیماران مبتلا به دیابت باید بهداشت دهان و دندان خود را بیشتر از سایر افراد سالم رعایت کنند.وجود هر گونه التهاب در بدن در بیماران دیابتی نوع ۲ ناشی از افزایش گلوکز در گردش خون است. دیابت شانس عفونت باکتریایی در دهان را به علت کاهش توانایی سیستم در مقابله با عفونت ها افزایش می دهد.
بیماری پریودنتال موجب می‌شود نتوان قند خون را به درستی کنترل کرد و در این شرایط باکتری در لثه و استخوان فک به سرعت رشد می کند.
التهاب اطراف لثه در اثر عفونت می تواند بافت های نرم و حتی بافت استخوان را دچار مشکل کند و در نتیجه ایمپلنت‌های دندانی محل مناسبی که از آنها ساپورت کنند را نداشته باشند.
در صورتی که به بیماری پریودنتال دچار باشید استخوان فک اطراف پایه ایمپلنت به کندی درمان شده و به درستی با پایه ایمپلنت جوش نخواهد خورد. همچنین ارگانیسم هایی مانند باکتریها به سطح پایه ایمپلنت می چسبند و با رشد و گسترش در آنها التهاب ایجاد می کنند. چون سیستم ایمنی نمی تواند باکتری ها را از بین ببرد؛ پایه ایمپلنت لق خواهد شد و کاشت ایمپلنت با شکست مواجه می‌شود.
بیماران دیابتی به مشکلات دیگری مانند آسیب های عصبی، کاهش جریان خون و افزایش عفونت در خون مبتلا می شوند. در صورتی که این عفونت به لثه راه پیدا کند می تواند روی میزان قند خون تاثیر گذار باشد. به همین علت وجود بیماری های لثه در افراد دیابتی بسیار بیشتر از افراد سالم است.
مطالعات نشان می‌دهد بیماران مبتلا به دیابت کنترل نشده با مشکلات متعددی پس از کاشت ایمپلنت مانند عدم جوش خوردن پایه ایمپلنت به استخوان فک، عدم بهبود بافت لثه و افزایش بیش از حد قند خون، ایجاد التهاب اطراف پایه ایمپلنت و طولانی شدن دوره بهبود و ریکاوری مواجه می‌شوند. البته در صورتی که بیماران دیابت خود را در حالت کنترل شده در بیاورند؛ درصد موفقیت ایمپلنت آنها بسیار بالاتر خواهد رفت.